اشکالی ندارد اگر فکر کنید اطلاعات شخصیتان حقیقتاً متعلق به شماست. ایمیل مال شماست. Fitbit مال شماست. جی پی اس مال شماست. اما حقیقت دنیای مجازی چیز دیگری است… درست همان لحظه ای که اطلاعاتتان را منتشر می کنید، دیگر مالک آن ها نیستید. حتی دورادور.

در واقع، شما فکر می کنید که هزینه ای برای انتشار اطلاعاتتان پرداخت نمی کنید. در حالی که شما خود اطلاعات هستید! اطلاعات شما، کسب و کار افراد دیگری است. پس چرا ما نباید حریم خصوصی داشته باشیم؟!

شما مشغول دوچرخه سواری باشید! ما اطلاعاتتان را زیر و رو می کنیم

هفته پیش وقتی در حال مطالعه  بودم به این موضوع پی بردم که Strava ، وسیله ای که با آن مسافت ورزش هایم را محاسبه می کنم ، در حال حاضر اطلاعات مربوط که کاربرانش را برای کمک به برنامه ریزان شهرداری می فروشد و به آن ها کمک می کند تا بدانند دوچرخه سوارها بیشتر در کدام مسیر ها تردد می کنند. Oregon اولین مشتری این سرویس یا همان Strava Metro است و سالیانه 20.000 دلار می پردازد تا به اطلاعات دسترسی داشته باشد.

با این اوصاف من هیچ وقت سعی نکرده بودم اطلاعاتم را در Strava محرمانه نگه دارم چون فک میکردم این اطلاعات فقط برای من قابل دسترسی ست.

اگر تنها Strava از اطلاعات من استفاده می کرد ، این وضعیت کم تر نگران کننده می شد. در نهایت بصورت رایگان از این خدمات استفاده می کنم و هزینه ای در قبال آن نمی پردازم. می توان گفت که من محصول این وسیله هستم. اینطور نیست؟

اما Strava از اطلاعات حق بیمه مشترک خود با Strava Metro استفاده می کند. در حالی که این شرکت اصرار دارد آن را “پردازش اطلاعات برای حذف تمام اطلاعات شخصی مرتبط با کاربر” معرفی کند و سعی دارد که ثابت کند اطلاعات ارائه شده از طریق مترو ناشناخته است و سپس این اطلاعات گرد هم می آیند و بصورت یک نقشه با خطوط مشخص مسیر های پر رفت و آمد دوچرخه سواران مشخص می شود.

سوالی که ممکن است برای شما هم پیش آمده باشد این است که در وهله اول این اطلاعات در دسترسی چه کسانی قرار می گیرد. خوب، جواب ساده است. Strava.

تا وقتی شما در حال پدال زدن دوچرخه هستید اطلاعات برای رسیدن به Strava وجود دارد.

laptop-theft

تمام اطلاعات مزرعه شما متعلق به ماست

آیا فکر می کنید این مسئله برای اپلیکیشن های مشتری گرا یک مشکل اساسی ست؟ دوباره فکر کنید!

حداقل یک دهه است که کشاورزان از کارهایی که سر زمین های کشاورزی انجام می دهند اطلاعات جمع آوری می کنند. تجهیزات کشاورزی به طور فزاینده ای در حال ارسال این اطلاعات به مراکز فروش تجهیزات کشاورزی هستند. در اینصورت کشاورزان هم به اطلاعات خودشان دسترسی دارند هم حق انتخاب دارند تا از سرویس ها یا تجهیزات مراکز استفاده کنند.

تا به حال به این صورت بود اما حالا با Monsanto یک ماده شیمیایی که در کشورهای مختلف در حال استفاده است و شرکت های بزرگ بیوتکنولوژی های کشاورزی قصد دارد یک شرکت تجزیه و تحلیل را به قیمت یک میلیارد دلار بخرد و خودش یک سرویس جمع آوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل کشاورزی دست و پا کند. کشاوران شدیدا نگران منتشر شدن اطلاعات هستند. Monsanto در حال جمع آوری اطلاعات از مزارع مختلف است و این کار را با سرعت توسعه می بخشد. این اطلاعات می توانند در نهایت به کشاورزان رقیب فروخته شوند و پایه های تفاوت قیمت در بازار کالا را محکم کنند و مشکلات دیگری بوجود بیاورند.

بصورت تئوری کشاوران می توانند همه ی اطلاعاتشان را برای خودشان نگه دارند اما در عمل ، با این اوصاف ، نمی توانند. اطلاعات در مزارع به عنوان داده های مربوط به فروش محصول در دسترس عموم قرار دارد.

Farm-And-Tractor

آیا حریم خصوصی خریدنی ست؟

حریم خصوصی یعنی یک فرد یا گروه بتواند خود و یا اطلاعات مربوط به خود را مجزا کند و در نتیجه بتواند خود و یا اطلاعاتش را خودش در برابر دیگران آشکار کند. مرزها و محتوای آنچه خصوصی قلمداد می‌شود در میان فرهنگ‌ها و اشخاص متفاوت است، اما تم اصلی آنها مشترک است. البته تقریباً همه کشورها قوانینی دارند که به روشی حریم خصوصی را محدود می‌کند.

امروزه شرایط مناسب برای کشاوران وجود دارد تا اطلاعات را در چنگ خودشان نگه دارند اما اطلاعات می تواند از بچه ها و مدرسه ها جمع آوری شود که بصورت مستقیم تمام مراحل تحصیلی آن ها را زیر نظر دارند. مثلا گوگل اعتراف کرد که ایمیل های دانش آموزان را با هدف تبلیغات بیشتر زیر و رو می کرده. اما این اعترافات درنهایت در دادگاه انجام شد.

در حالی که دولت، مدرسه و نرم افزار مدیران اجرایی اصرار دارند ثابت کنند که اطلاعات علمی جایی امن قرار دارند و منتقل یا منتشر نمی شوند باید بدانیم که امنیت داده به اندازه حریم خصوصی یک خیال واهی ست. دوباره و دوباره هکر ها راهی پیدا می کنند تا به کارت های اعتباری و همه ی اطلاعات دسترسی داشته باشند. اطلاعات علمی هم مثل بقیه ی اطلاعات برای بقیه ی افراد قابل دسترسی هستند.

در آخر به این نتیجه می رسیم که بیخیال نگران شدن برای درز کردن اطلاعات باشم. این پیام از وزارت تحصیلات آمریکا رسیده و با قاطعیت گفته شده : “تنها راه برای امن نگه داشتن اطلاعات این است که اصلا از آن استفاده نکنیم و آن را برای خودمان نگه داریم.”

به هرحال باید شرایطی هم وجود داشته باشد که این داده ها به راحتی فروخته نشوند یا می توان گفت وقتی برای یک سرویس پول پرداخت می کنیم حداقل انتظار می رود اطلاعات متعلق به خودمان باقی بماند. وقتی برای یک محصول هزینه می پردازیم نباید خود ما محصول آن سرویس باشیم و هزینه برای این است که اطلاعات من ، برای من بماند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *