زمانی که سرمایه گذاران سهمی را در شرکت‌های نوپا و استارتاپ‌ها می‌گیرند، این سوال برای آن‌ها مطرح می‌شود که این کسب و کار چقدر پول لازم دارد و توقع چه مقدار سود را باید داشته باشند. اما این پایان داستان نیست و شاید نگرانی‌های دیگری هم وجود داشته باشد، اما دلایل دیگری هم هست که این افراد تصمیم‌های خود را بر اساس آن می‌گیرند. در اینجا می‌خواهیم نگاهی به چند مورد از آن‌ها داشته باشیم تا ببینیم سرمایه‌گذاران چگونه به استارتاپ شما نگاه می‌کنند.

داستان از کجا شروع می‌شود؟

همه می‌دانیم که شرکت شما به یک جهش خیلی خوب نیاز دارد، اما از طرفی هم نیاز دارید تا علاقه و هیجان را درباره‌ی محصول خود داشته باشید. محصول شما باید حس خاصی را به بازار القا کند. اگر نتوانید سرمایه‌گذاران را تحت تاثیر قرار دهید، باید کم‌کم درباره‌ی اهمیت و کاربردی بودن محصول‌تان به شک و تردید بیافتید.

سرمایه‌گذاران زیادی هستند که کسب و کارهای مختلفی را به خاطر نبود علاقه و هیجان پایه‌گذار آن رد کرده‌اند. یک کارآفرین باید بتواند یک داستان فوق‌العاده را از محصول و سرویس‌ خود تعریف کند، مخصوصا در قدم‌ها اولیه‌ی کار که محصول هنوز به سرانجام نرسیده است و نمی‌تواند خودش را نشان دهد. اگر نتوانید سرمایه‌گذار خود را تحت تاثیر قرار دهید مطمئنا مشتریان و کاربران‌تان نیز همچین حس و حالی را خواهند داشت.اگر هم نقشه‌ی محکمی ندارید ولی باز هم به پول سرمایه‌گذار خود احتیاج دارید، پس باید طوری ایده‌ی خود را مطرح کنید که موفقیت آن تضمین شود.

باید به سرمایه‌گذار خود این حس را القا کنید که ایده‌ی شما نیاز مهمی را از کاربرانش حل می‌کند.

دو دوستم که در گوگل و بلومبرگ کار می کنند مهندش شماره یک هستند و اخیرا به من گفته اند که مهندس شماره یک بودن در استارت آپ اصلا شغل جالبی نیست. آن ها تحت عنوان مهندس غیر بنیانگذار فعالیت می کنند و این گونه افراد در کسب و کار هایی که در حوزه ی تکنولوژی به راه میفتد معمولا اولین کسی هستند که استخدام می شوند.

معمولا پیدا کردن فرد مناسب برای این پست کار مشکلی است. چون زمینه را برای دیگر افراد تیم باز می کنند. معمولا کسانی که مسئولیت این کار را قبول می کنند افرادی هستند که هیچ پولی در حساب بانکی خودشان ندارند و قراردادی بسته می شود که روزی سهام آن ها به سرمایه ی زیادی تبدیل شود. مهندس شماره یک سهم کمتری از بنیانگذاران دارند ولی مانند آن ها در ابتدای راه اندازی کسب و کار ریسک می کنند. به علاوه در موقعیتی نیستند که قادر باشند کار را رها کنند و در جایی که در آمد و سود بیشتری به آن ها تعلق می گیرد مشغول به کار شوند. علت این مسئله کاملا مشخص است. مهندس شماره یک بودن خیلی شغل خوشایندی نیست چون کسانی که در مقام های پایین تر قرار دارند آسودگی بیشتری دارند و در مقایسه با مهندس شماره یک از نظر مالی هم تامین هستند.

بدون در نظر گرفتن رشد سهام کارمند، هر چقدر که استارت آپ پیشرفته تر می شود درصد ریسک برای مهندس شماره یک کمتر می شود ولی چرا از دید افراد بیرون از تیم، به نظر می رسد کارمندانی که به رشد تیم کمک کرده اند خودشان از نظر کاری در موقعیت نامناسبی قرار دارند؟