همانطور که از قسمت قبل دنبال می کنید، تقریبا از هر 5 آمریکایی 3 نفر معتقدند بازی های خشن ، خشونت رفتاری را توسعه می دهد. دانشمندان علوم اجتماعی دقیقا مطمئن نیستند. تحقیقات جدید ثابت کرده خشونتی که بعد از بازی کامپیوتری در افراد بوجود می آید بیشتر از محرومیت ها و نا امیدی های طی بازی منشا می شود و به عادی سازی خشونت کمتر مرتبط می شود. برای یک تحقیق در مجله روانشناسی شخصیت و علوم اجتماعی ، محققان دانشگاه Oxford و Rochester (روچستر) از تعدادی از افراد استفاده کردند. سپس بعد از 20 دقیقه انجام بازی خشن یا بازی معمولی که خشونتی در آن نبود میزان و شدت پرخاشگری را سنجیدند. پرخاشگری افراد با میزان خشونت بازی مرتبط نبود و با شدت نا امیدی در طول بازی ارتباط مستقیم داشت. بازیکن ها زمانی که دسته ی بازیشان حساسیت کافی نشان نمی داد ، وقتی مراحل بازی سخت تر بودند و وقتی که تمرین کمتری داشتند سطح بالا تری از خشونت را نشان دادند. محققان از افراد خواستند با انتخاب این جملات احساس خود را بیان کنند.
– من برانگیخته هستم.
– در فضایی دوستانه قرار دارم.
– احساس می کنم دارم منفجر می شوم.
سپس با انتخاب بازیکن ها می توانستند میزان خشونت را بسنجند.
برای مثال محققین از داوطلبان خواستند که حدس بزنند بازیکن بعدی تا چه مدت می تواند دستش را در آب یخ نگه دارد. کسانی که در طی بازی نا امیدانه تجربه ی خوبی کسب نکرده بودند حدس زدند حتما بقیه می توانند بیشتر دست هایشان را در آب یخ نگه دارند.
بازی های کامپیوتری کمتر از آنچه که فکر می کردیم روی خشونت رفتاری تاثیر گذار هستند اما هنوز روی آگاهی 97 از جوانان آمریکایی که مرتبا مشغول این نوع بازی ها هستند تاثیر گذار است.
بعد از بازی خواب های خوب می بینید
افرادی که مدام بی خوابی به سراغشان می آید بر این باورند که شب ها باید از وسایل الکترونیکی دوری کنند. اما تحقیقات نشان داده انجام بازی پیش از خواب شانس وقوع رویاهای Lucid را افزایش می دهد. یعنی شرایطی که فرد آگاه است که در رویاست و می تواند محیط را تحت کنترل خودش در بیاورد و احتمال کابوس کمتر می شود.
تقویت بینایی
برخلاف اینکه افرادی که زیاد بازی می کنند اعتراف می کنند چشم هایشان خسته و دردناک می شود، انجام بازی های اکشن برای بینایی مفید هستند. دانشمند علوم شناختی دانشگاه روچستر، Daphne Bavelier (دافنه بیولایر) به تاثیر بازی های کامپیوتری در قدرت بینایی در سال 2009 برای مجله ی “علوم اعصب طبیعی” پی برد.
دافنه 22 دانشجو را به دو گروه تقسیم کرد یک گروه را وادار کرد بازی های اکشن مثل Call of Duty بازی کنند در حالیکه گروه دیگر به انجام بازی های آرام تری مثل سیمز 2 مشغول شدند. دافنه و تیمش توانایی تشخیص سایه های نزدیک به رنگ خاکستری را بین دانشجویان در ابتدای آزمایش و نه هفته بعد مورد بررسی قرار دادند. یعنی بعد از 50 ساعت بازی کردن. سپس پی برد برای افرادی که بازی های اکشن انجام دادند توانایی تشخیص طیف رنگ خاکستری 43 درصد بیشتر شده در حالیکه توانایی بینایی افرادی که سیمز 2 بازی کرده بودند هیچ تغییری نشان نداده.
بازی های اکشن به مغز کمک می کنند بصورت فعال تری اشیا دیدنی را پردازش کنند و این قابلیت ماه ها بعد از بازی برای شخص باقی می ماند حتی وقتی شخص دیگر آن بازی را انجام نمی دهد.
در روزنامه ای پیش از آن به نام علم روانشناسی دافنه به این نتیجه رسیده بود که انجام بازی های اکشن به فرد کمک می کند تا در فضایی شلوغ به راحتی اشیا را تشخیص دهد. او از ده دانشجو که هیچ کدامشان به بازی میلی نداشتند خواست که 30 ساعت بازی های اکشن انجام دهند و بعد از آن شاهدافزایش قابل توجهی در توانایی برای پیدا کردن اشیاء از یک فضای به هم ریخته بود.
تمرکز مغز
سال گذشته یک محقق ایتالیایی به این نتیجه رسید که انجام بازی های اکشن به کودکان کمک می کند تا در امتحان درس های روخوانی نتیجه ی بهتری کسب کنند. برای این مطالعه از یک گروه از کودکان استفاده شد که در طی 9 روز 12 ساعت بازی اکشن انجام دادند و گروهی دیگر بازی های آرام تری انجام دادند. پس از اتمام تحقیق متوجه شدند گروهی که بازی های اکشن انجام داده بودند سرعت روخوانی بالاتری دارند بدون هیچ وقفه یا تپقی. ولی در افرادی که بازی های آرام تر و عادی انجام شده بود هیچ تغییری دیده نشد. بازی های اکشن به مغز یاد می دهند برای یک بازه زمانی کوتاه به خوبی تمرکز کند.
دوست دارید بترسید؟
بعضی ترسیدن را دوست دارند. مثلا وقتی روی لبه ی صندلی نشستید و آدرنالین بدنتان بالا می رود و وقتی در بازی در یک راهروی تاریک و طولانی در حال راه رفتن هستید و یک صدای ناگهانی از پشت سر میشنوید. مثل یک قرص اعتیاد آور است و بعضی با اولین استفاده از این قرص معتاد آن می شوند و بعد از سال ها نمی توانند آن را رها کنند. ممکن است بعد از بار اول بازی کابوس ببینید ولی همان کابوس برایتان لذت بخش باشد یا در رویا خودتان را جای کاراکتر بازی ببینید که در حال مبارزه هستید.
عاملی که در بازی شخص را می ترساند برای افراد مختلف متفاوت است. توانای چشم گیر ترساندن آن ها حتی برای افرادی که مدت هاست با اینجور بازی ها سرو کار دارند در طی قرن گذشته به طرز چشم گیری افزایش پیدا کرده است. به همین ترتیب اگر بازی ای به اندازه کافی شمارا نترسانده بازی های ترسناک تر هم وجود دارند که برایتان مناسب هستند. شاید از یک بازی وحشتناک خیلی خوشتان بیاید و آن را به دوستتان معرفی کنید و دوستتان بعد از یک هفته بازی را به شما برگرداند و بگوید خیلی بازی کسل کننده ای بود. درک ترس و وحشت برای هر فرد مثل طنز متفاوت است.
اگر قرار باشد ژانر بازی ها در چند دسته بندی قرار بگیرند نتیجه به این صورت است:
– دسته ی اول بازی های ترسناک و اکشنی هستند که به تازگی به بازار آمده اند. این بازیا با ویژگی های مسخره ای بازیکن را می ترسانند مثل صداهای بلند و ناگهانی یا منفجر شدن و پرتاب اشیا به اطراف یا اینکه کاراکتر اصلی بازی از همه جا بی خبر و کمی نادان است. در این بازی ها کنترل یک شخصیت با نیروی فرا زمینی بر عهده شماست و حوادث مشابه و متعدد و کوتاه مدت اتفاق می افتند و بعید است که الهام بخش هر کابوس واقعی باشند. بازی هایی مثل: Resident Evil – Dead Space – Left 4 Dead – Condemned
– دسته ی دوم بازی هایی هستند که کاراکتر اصلی نیروی کمی دارد. البته می توانید از خودتان دفاع کنید ولی بهتر است گاهی فرار را به قرار ترجیح دهید و از مبارزه کردن دوری کنید. حوادث مشابه کمتر اتفاق می افتد. حوادث ناگهانی برای میخکوب شدن شما بیشتر است و در تمام طول بازی احساس عمیقی از ترس با خود همراه دارید. این ترس ها روانی هستند چون اگر دقت کنید شاید هیچ یک از قسمت های بازی را در دنیای واقعی نبینید یا اصلا با آن روبرو نمی شوید. بعد از انجام این بازی ها کابوس های وحشتناک به سراغتان می آیند. بعضی از کابوس ها به قدری ترسناک هستند که همیشه در خاطرتان می مانند. بازی هایی مثل: Pyramid Head – Silent Hill – Evil 3
– دسته ی سوم این بازی ها ترسناک ترین نوع بازی ها هستند. شما در برابر عواملی که بدنبالتان هستند کاملا بی دفاع هستید. بعضی از بازی ها بال و پر دادن به حوادث و ترس ها را به قوه ی تخیل خودتان محول می کنند. اگر از کودکی به این بازی ها پرداختید حتما تخیلات پیچیده ای برای این کار دارید. در بازی Dark Descent اگر بیش از حد به هیولا نگاه کنید به عنوان مجازات در هر ثانیه از نگاه کردن از سلامت عقلیتان کم می شود.
این بازی ها دلیل اصلی کابوس ها هستند. چون بازی های ویدئویی موقعیتی را ارائه می دهند که فیلم ها ، خانه های نفرین شده و کتاب ارواح آن را ندارند. بازی ها تا جایی که ممکن است شما را به ترس نزدیک می کنند.
چند سال پیش چند محقق در لندن به هم پیوستند تا به یک نتیجه برسند. آن ها ماراتون فیلم ترسناک داشتند. می خواستند فیلم های ترسناک را ببینند و روی آن ها مطالعه کنند و امتیاز دهند تا در نهایت بفهمند بهترین فیلم ترسناک کدام است. در نهایت آن ها فیلم The Shining را انتخاب کردند و فرمول و طریقه ی انتخاب شدن فیلم را بصورت آنلاین در دسترس قرار دادند تا بقیه بتوانند نظر دهند.
فرمول واقعی کمی پیچیده است. اما مواد اولیه ی هر فیلم ترسناکی تعلیق، واقع گرایی، محیط فیلم و کلیشه های آن است. بازی های ویدئویی با فیلم های ترسناک متفاوت هستند ولی شباهت هایی هم دارند. بصورت ایده آل بهترین بازی ترسناک همانی باید باشد که عامل خیلی از کابوس های شبانه است.
بازی The Dark Descent شاید بی نقص و عالی نباشد اما بهترین مورد برای پیشنهاد دادن به عاشقان بازی ست. البته در مورد انتخاب بهترین بازی بحث و بگو مگوی زیادی در جریان است.
در نهایت چه عاملی باعث می شود بازی ها منجر به کابوس شوند؟
این موضوع بستگی به خودتان دارد و اینکه بازی را چگونه تجربه می کنید. افرادی که علاقه ی بیشتری به این بازی ها و فیلم ها دارند و خودشان را جای کاراکتر اصلی می گذارند معمولا بعد از مدت طولانی از تجربه ی بازی، بیشتر در معرض این کابوس ها هستند اما یک سری از افراد فقط از بازی لذت می برند و دوست دارند محیط بازی را در کنترل خودشان داشته باشند. این افراد ممکن است حتی بیشتر از افراد گروه اول بازی کنند اما کابوس ها کمتر به سراغشان می روند. می توانید از هر زاویه ای که برایتان جالب تر است به بازی ها نگاه کنید.
خیلی ممنون بابت اطلاعات کم وبیش.ده نینمه.دفعه اخرببیه