نکته اصلی تولید گجت پوشیدنی چیست؟

ممکن است شما بازار فروش دستگاههای پوشیدنی را دیده باشید و در مورد آنها سوالاتی برایتان ایجاد گردیده باشد. در واقع سوال اصلی اینجاست که باید آنها را مواردی مربوط به سلامتی دانست یا تناسب اندام؟ این بازار بزرگ که روز به روز نیز بزرگتر می شود، سال گذشته از هر 10 امریکایی یک نفر از دستگاههای پوشیدنی استفاده می کرد این رقم در حال حاضر از هر پنج نفر، یک نفر را شامل می شود که نیمی از انها در تمام روز از این گجت ها استفاده می کنند. مشکل اصلی کسانی که اپ و گجت و ابزارهای رهگیری بدن را می سازند نیز این است که آنها مطمئن نیستند بازار هدف رو به سلامتی است یا چیز دیگر. اگر شما بتوانید کسی را که امکان مبتلا به دیابت دارند را به حرکت وا دارید (در آمریکا حدود 86 میلیون افراد مستعد به دیابت وجود دارد) و انها را از منطقه خطر ابتلا به این بیماری دور کنید و تغذیه او را بهبود بخشید قطعا یک پیروزی بزرگ برای آن شخص و سیستم سلامتی محسوب می شود. اما مشکل اینجاست اکثر کسانی که این دستگاهها را می خرند افردای هستند که به طور حرفه ای و یا روزانه ورزش کرده و تغذیه خود را چک می نمایند. در واقع آنها اغلب افراد سالمی هستند و به زبان دیگر، کسانی که از اپ های سلامتی استفاده می کنند عموماً افراد خوش اندامی هستند که بیشتر نگران برنده نشدن خود در تورنومنت های ورزشی هستند! و جنگی نیز برای بهبود زندگی خود ندارند چرا که در بهترین وضعیت ممکنه هستند.

شرکت ها وقتی این واقعیت را می بینیند با دو گرایش متضاد مواجه می شوند سلامتی یا تاکید بر ابزار تمرینگرا؟ به عنوان مثال در مورد بیسیس اینتل، نمونه اصلی آن موسوم به B1 یک رهگیر کامل روزانه بدن بود اما بیسیس پیک بر پایه رهگیری ضربان و سرعت قلب ساخته شده است. در مورد Fitbit نیز باید گفت شرکت سال آینده دو محصول را روانه بازار می کند که شامل رهگیر ضربان قلب و دیگر رهگیر تمرینات ورزشی است. شاید کنترل ضربان قلب به تولید انبوه در بازار برسد تنها اگر توسعه دهدگان از طریق پالس موجو در ضربان قلب اطلاعات دقیقی را در مورد سلامتی افراد ارائه دهند.

در همین حال و در طرف دیگر سازندگان اپ های تناسب اندام در حال تجدید نظر در اپ های خود هستند تا بتوانند مجموعه وسیع تری از مصرف کنندگان را تحت پوشش قرار دهند درو اقع اپ ها با تلفیق یکدیگر به ارائه راهکارهایی به دوندگان تا بدنسازان می پردازند و از تکیه بر یک موضوع اجتناب می کنند. چیز دیگری که در مورد این ابزار رهگیری وجود دارد این است که انها روز به روز ارزان تر می شوند. مثلا گجت هایی چون Jawbone Move و یا The Misfit Flash هر دو زیر 50 دلار قیمت دارند. از طرفی شرکت های چینی همچون شیااومی گجت هایی به مراتب ارزان تر تولید می کنند. این گجت ها به راحتی با اپ های رایگان تناسب اندام رقابت می کنند چرا که مجهز به سنسورهای مخصوص رهگیری هستند. در طرف دیگر اسمارت واچ ها قرار دارند مثلا ساعت اپل که قرار است در سال 2015 عرضه گردد که البته با برخی ویژگی های تناسب اندام عرضه می گردد. ساعت های سامسونگ و مایکروسافت نیز وجود دارند که به ارائه کنترل ضربان قلب می پردازند.

پیش بینی این است که حتی ساعت های هوشمند نیز به قیمتی زیر 50 دلار برسند و مردم نیز بیش از پیش به لزوم استفاده از گجت پوشیدنی برای سلامت اندام خود پی ببرند. با این سوال اصلی همچنان باقی است که گجت پوشیدنی برای سلامتی است یا برای تناسب اندام؟ دستگاههای هوشمندتر و ارزان تر نمی توانند به این سوال پاسخ دهند. در واقع تنها زمانی که شاهد یک طراحی متفکرانه در طراحی باشیم که سبب شود کاربران برای تحرک و بهبود زندگی خود هدفی بیابند آن موقع است که می فهمیم این گجت ها برای چی مفید هستند.