پیامی روی کامپیوترم ظاهر می‌شود. مک‌بوکی که تنها با یک رمز ماهرانه بالا می‌آید. به من می‌گویند: «تغییری در برنامه.» «ساعتِ یک برو به لابیِ هتل.» «یک کتاب همراه خودت ببر و منتظر ES باش تا پیدایت کند.»

ES مخفف اسم ادوارد اسنودن است. مردی که همه به دنبالش هستند. برای تقریباً نه ماه به دنبال قرار مصاحبه‌ای با او بودم. برای این کار یک بار به برلین، دوبار به ریودوژانیرو و چندین بار به نیویورک سفر کردم تا کسی بتواند قرار ملاقاتی با این مرد اسرارآمیز برایم تنظیم کند. درمیان هزاران سؤال، می‌خواهم جواب این سؤال را پیدا کنم که چه چیزی باعث شد تا اسنودن صدها هزار سند محرمانه را فاش کند و برنامه‌های نظارتی دولت را در سطح وسیعی افشا کند؟ ماهِ می ایمیلی از طرف وکیل اسنودن، بن ویزنر دریافت کردم مبنی بر اینکه اسنودن پذیرفته است که مرا ببیند و گفتگویی باهم داشته باشیم که معلوم شد قرار است سه روز در هفته‌های مختلف این اتفاق بیفتد. این زمان از وقتی که اسنودن به روسیه رسیده بود بیشترین زمانی بود که یک روزنامه‌نگار اجازه یافته بود با وی ملاقات کند. اما جزئیات بیشتر درباب قرار ملاقات در لفافه ماند. من به مسکو آمدم بدون آن‌که دقیقاً بدانم کجا و کی اسنودن را خواهم دید.

الآن حداقل جزئیات تنظیم شده است. من در هتل متروپل که اثری هنری و تاریخی و غریب مربوط به زمان پیش از انقلاب روسیه است، اقامت دارم. این بنا در زمان سزار نیکولاس دوم ساخته شده است و بعدها خانه‌ی اتحاد جماهیر شوروی بعد از بلشویک در سال ۱۹۱۷ شد. لنین با پالتو و پوتین‌های بلند برای پیروانش نطق می‌کرده، اما اکنون لوحی بزرگ از عکس وی نمای بیرونی هتل را مزین کرده است. درحالی‌ که معاملات بنتلی و فراری و جواهراتی لوکس مانند هری وینستون و شوپرد، نمادهای روسیه‌ی جدید همسایه‌ی آن‌هاست.

من به عنوان یک روزنامه‌نگار در موقعیت‌های مختلفی در متروپل بوده‌ام. ۲۰سال پیش مصاحبه‌ای با مأمور ارشد KGB در اینجا داشتم و یک بار دیگر در سال ۱۹۹۵ طی جنگ روسیه و چچن اینجا بودم که آن زمان یوری مودین مأمور تأسیس حلقه‌ی جاسوسی بدنام بریتانیا را ملافات کردم. زمانی‌که اسنودن پس از سرقت بزرگترین مخزن اطلاعات سری به روسیه رفت، برخی در واشنگتن او را به لینکی دیگر در زنجیر مأموران روسیه متهم کردند. اما تا آنجایی‌که من می‌دانم این اتهام بی‌اساس بدون هیچ مدرکی است.

باید اعتراف کنم که یک حس آشنایی با اسنودن دارم و مثل او من هم در یک واحد آژانس امنیتی بین‌المللی سه سال عضو فعالی از نیروی دریایی طی جنگ ویتنام بودم. بعد به‌ عنوان یک سرباز مدرسه‌ی قانون، سوت سازمان جاسوسی آمریکا (NSA) را وقتی به برنامه‌ی استراق سمع شهروندان برخورد کردم، به صدا درآوردم و در باب این برنامه پشت درهای بسته شهادت دادم. تحقیقاتی که منجر به پاک کردن اصلاحات در دهه‌ی ۷۰ شد. در نهایت بعد از فارغ‌ التحصیلی تصمیم به نوشتن کتابی در مورد NSA گرفتم. من بارها توسط تعقیب کنندگانی تهدید شدم همان‌ طورکه اسنودن زیر نظر قانون سال ۱۹۱۷ متهم شد (در مورد من هیچ‌کدام از آن تهدیدها هیچ‌وقت عملی نشد). از آن زمان تا کنون من دو کتاب دیگر درمورد NSA، بررسی کتاب، یادداشت، مستند و مقالات بی‌شماری برای مجلات (که شامل دو داستان درباره‌ی NSA بود) نوشته‌ام.

اما در طول سابقه‌ی کارم، هرگز باکسی مثل اسنودن روبرو نشدم. از زمانی که در مسکو ناپدید شد، عده‌ی کمی او را دیدند. اما با این حال در صحنه‌ی جهانی نه تنها به‌عنوان مردی بی‌وطن بلکه به‌عنوان مردی بی‌بدن حضور داشت. وقتی در کنفرانس جنوب‌غرب با او مصاحبه شد یا جایزه‌های بشردوستی دریافت می‌کرد، همیشه در صفحه با سر پایین لبخند می‌زد. او در TED یک گام فراتر رفت: یک صفحه نمایش کوچک با تصویری زنده از چهره‌ی او که روی دو پایه‌ی عمودی متصل به چرخ‌های کنترل‌دار بود. این امکانات به او توانایی راه رفتن در صحنه، حرف زدن با مردم و حتی ژست گرفتن برای عکس‌ها را می‌داد. اما این نمایش‌ها یک نتیجه داشت: مأمور پایین‌رده‌ اورول واشنگتن اسمیت با استفاده ازصفحات تلویزیونی با دنیا ارتباط دارد و با پیام ترویج رمزگذاری و افشاگری مداخله در حریم خصوصی در همه جا ظاهر می‌شود.