اواخر سال ۸۴ بود که زمزمه طرحی کلان و پرهزینه به نام اینترنت ملی شنیده شد. مهمترین دلیلی که برای راه اندازی این شبکه در آن زمان عنوان می‌شد کاهش وابستگی به شبکه جهانی اینترنت بود. اما شاید نخستین واکنش و قول رسمی نسبت به راه اندازی این شبکه در سال ۸۵ بود که محمد سلیمانی، وزیر وقت ارتباطات خبر از راه اندازی این شبکه ظرف «دوسه سال» آینده داد. البته تا امروز سرنوشت این طرح به طور دقیق روشن نیست. مطابق برنامه توسعه پنجم، شبکه ملی اطلاعات که معروف به اینترانت ملی است باید تا پایان سال ۹۴ تکمیل شود. قرار بود در مهرماه سال ۱۳۹۱ نخستین فاز شبکه ملی اطلاعات شامل تفکیک شبکه‌های اینترنت و اینترانت اجرا شود و تا پایان سال ۱۳۹۲ تمامی میزبانی‌های سایت‌های اینترنتی به داخل کشور منتقل شود و در فاز سوم و تا سال ۱۳۹۵ تمام مدیریت شبکه در داخل کشور انجام شود و تمام نیازهای نرم افزاری کاربران ایرانی توسط محصولات داخلی برطرف شود. بر اساس گفته نصرالله جهانگرد، دبیر شورای عالی فناوری، این طرح تا سال ۱۳۹۶ به بیش از ۵۰میلیارد دلار سرمایه نیاز دارد که قرار است ۱۷میلیارد دلارش از سوی دولت باشد. محمود واعظی، وزیر ارتباطات دولت یازدهم هم اخیرا با علم بر این که برای راه‌اندازی «اینترنت ملی» یا «شبکه ملی اطلاعات» بعد از ۱۰ سال بودجه بالایی اختصاص یافته است، خبر از راه اندازی این شبکه به صورت آزمایشی در استان قم داد. آیا این بودجه وضع کسب و کار و بازار فناوری ایران را بهبود می‌دهد؟
