در سه قسمت قبل در مورد کاربران اینترنت و تاریخچه اینترنت ، توزیع اینترنت و سرعت آن و سازمان‌ها و نهادهای مرتبط با اینترنت توضیح دادیم٬ و در قسمت چهارم (و پایانی) این پرونده برای این اینترنت مظلوم به بخش فیلترینگ رسیدیم که به طور کامل آن را تشریح کنیم٬ این قسمت با همکاری دوست خوبم بهادر جهانی حاصل می‌شود.

سیستم فیلترینگ در ایران مخلوطی از قوانین قضایی، کنترل فیزیکی بر روی مسیرهایی که ترافیک اینترنت از راه آن‎ها از ایران خارج می‌شود و جایگاه نه چندان خوب بخش ارتباطات ایران در نگاه فروشندگان بین‌المللی تجهیزات مخابراتی است. نکته روشن این است که در طی سال‌های گذشته، بارها ثابت شده که چگونه با روش‌هایی بسیار ساده، امکان دسترسی به محتوایی که در ایران مسدود بوده، وجود داشته است. البته باید این نکته را در نظر داشت که سانسور اینترنت برای جلوگیری از دسترسی کاربران حرفه‌ای به محتوای مسدود شده نیست زیرا هدف اصلی آن ایجاد مشکلاتی برای کاربرانی است که نه فنی هستند و نه آنقدرها با انگیزه که از فیلترنت عبور کنند. به همین دلیل، افسانه فیلترنت، ساختاری ساده از مجموعه‌ای از ابزارهای استاندارد شبکه است تا آن چیزی که در مورد آن گفته و ادعا می‌شود. خود این مسئله نیز به سه دسته اصلی فیلترینگ و اختلال و دزدی اطلاعات طبقه بندی می‌شود.

در دو قسمت قبل در مورد کاربران اینترنت و تاریخچه اینترنت و همچنین توزیع اینترنت و سرعت آن توضیح دادیم٬ اما حالا می رسیم به بخش کنترل اینترنت در ایران.

از آنجا که اینترنت در ایران بیشتر جنبه تشریفاتی و لوکس دارد٬ یک دیدگاه نسبت به مخرب و جاسوس بودن آن نیز وجود دارد و از طرفی ترس از محتوا و گردش آزاد اطلاعات نیز وجود دارد که در واقع می‌توان گفت اینترنت به ذات خود عیبی ندارد و آنچه که بروز پیدا می‌کند از حفره‌های امنیتی ما٬ اخلاق و نحوه استفاده کاربران می‌باشد٬ اما همیشه بیشتر استفاده بد آن (از یک دیدگاه٬ چرا که نحوه استفاده نسبی است) به همگان تعمیم داده می‌شود. به‌خاطر همین موارد ارگان‌های بسیاری برای کنترل و محدودیت اینترنت پدید آمدند. شناخت این قوانین و نهادها به شما کمک می‌کند تا فضا را بهتر بشناسید و راحت‌تر و مشخص‌تر فعالیت کنید و چارچوب‌ها را در نظر بگیرید.